Przepis na praski biznes

-

Składniki:
- jeden lokal na warszawskiej Pradze (tej oryginalnej, starej) po barze, fryzjerze, sklepie spożywczym itp.;
- tapety w odcieniach bordo;
- zniesione ze strychów, śmietników lub pchlich targów stare fotele, kanapy, krzesła, stoły - każde koniecznie z innej mańki;
- stoły po maszynach do szycia Singera do smaczku, a także stare radia, kredensiki, lustra;
- artystyczne fotografie w antyramach, futurystyczne lub abstrakcyjne obrazy, można dodać również "jelenia na rykowisku" i arrasy z Matką Boże oraz kilimy w różnobarwne pasy;
- nastrojowe lampy;
- urozmaicone menu: piwa różnego rodzaju, kawy, mocniejsze alkohole, coś na ząb - wszystko w uśrednionych cenach;
- opcjonalnie - regał z książkami.

Sposób wykonania:
- pozostawić oryginalną podłogę (deski, klepkę, kafelki, pcv);
- ściany wytapetować i zawiesić na nie przygotowane fotografie i obrazy, można pozostawić wolne miejsce dla twórców chcących wystawiać swoje prace;
- meble zestawić w dowolnym porządku - im mniej mają ze sobą wspólnego, tym lepiej - w skupiskach dla 2, 4 i 8 osób;
- światło przyćmić;
- obtoczyć w chilloutowej lub awangardowej (ale nie za bardzo) muzyce;
- okrasić oryginalną nazwą.

Podawać przez młodą, najlepiej oryginalną w ubiorze, obsługę, od 12 do 2 w nocy.

Sukces gwarantowany (póki nie wyburzą budynku).

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Z górzystej perspektywy

-
Obraz
Szczyty Mięguszowieckie Kinga Baranowska, polska himalaistka, powiedziała jakiś czas temu: "Zawsze powtarzałam, że w górach jak w soczewce widać to, co dzieje się na nizinach. Tam wszystko jest skondensowane, widać wszystkie emocje, ludzi takich, jakimi są. Wszystko widać jak na dłoni". Mówiła to w kontekście ataku terrorystów na wspinaczy pod Nanga Parbat oraz bójki Szerpów ze wspinaczami pod szczytem Mount Everestu. Mi przypomniały się jej słowa w nieco niższych górach, podczas trzydniowego wypadu w Tatry. I wcale nie znaczy to, że będzie tylko negatywnie w tym wpisie. Z plecakiem przewędrowałam z Kuźnic, przez Murowaniec, przełęcz Krzyżne, Dolinę Pięciu Stawów i Świstówkę do Morskiego Oka; potem z mniej wypchanym plecakiem weszłam na Rysy i Kazalnicę (zaiste, jak właściwa to nazwa dla tego miejsca właśnie się przekonałam). Kiedy chodzi się samemu, różne refleksje przychodzą do głowy. Mi zwłaszcza podczas pierwszych dwóch dni.
Czytaj więcej

"Wspominactwo i inne religie"

-
30 marca 2014 r. przebiegłam swój pierwszy półmaraton. Z czasem o 6 minut lepszym niż zakładałam. To była wielka przyjemność, bo i pogoda dobra (słońce i lekki wietrzyk) i organizacja w porządku (ostatnie metry z niesamowitym dopingiem), i ludzie na trasie fajni - kibice i biegacze. Ogólnie - pozytywne doświadczenie, które jeszcze bardziej mobilizuje mnie do biegania. Kiedy zatem przeczytałam felieton ( tutaj ) pana Dominika Zdorta w "Rzeczpospolitej", wybuchnęłam śmiechem. Inni internauci doskonale skomentowali ten bardzo niskich lotów tekst, więc pomijam tę część. Felieton ów przypomniał mi się natomiast dzisiaj i stwierdziłam, że o tym, jak bardzo jest to zły dziennikarsko tekst, świadczyć może fakt, że używając stwierdzeń pana Zdorta odnośnie biegania, doskonale można by opisać dzisiejszy dzień w Warszawie.
Czytaj więcej