Kwiecień - plecień, bo przeplata...

-

Wiosna, muszę coś przemeblować. W pokoju już za bardzo nie mogę - ustawienie mebli jest idealne do jego wielkości (a raczej niewielkości). Padło więc na blog :)
Co jakiś czas odczuwam nieprzepartą potrzebę zmiany w swoim otoczeniu. Czasem wiąże się to z wyjazdem, czasem właśnie z przestawianiem przedmiotów w pobliżu. Włosów nie farbuję, więc jedyne, co mogę z nimi zrobić, to uciąć na nowo. Może powrót do grzywki? Mam do niej sentyment - swoją pierwszą grzywkę sprawiłam sobie sama, chyba w piątej klasie podstawówki, nożyczkami kuchennymi... Była artystycznie nierówna i za krótka. Potem cierpiałam przez tę moją niewprawność manualną no i długo nie mogłam się rozstać z wymyślonym image'em - chyba dopiero w liceum wróciłam do "nagiego czoła".
Zatem przemiany, nie zawsze na lepsze, ale potrafią zdeterminować życie na czas jakiś. Człowiek się przyzwyczaja. Całe szczęście, że w naturze ludzkiej leży jednak ciągła zmiana. I całe szczęście, że przychodzi wiosna. Mimo wszystko...
Wiosna, ach, to Ty!

Komentarze

  1. Cosworth13 kwietnia 2010 22:56

    Jeśli chodzi o zmiany to może towarzystwo zmienisz? No chyba, że chcesz zmiany na lepsze, to niestety część towarzystwa będzie musiała zostać :)
    A co do grzywki to zawsze można ukryć chustą albo czapeczką :P

    OdpowiedzUsuń
  2. Agnieszka13 kwietnia 2010 23:02

    Mam rozumieć, że zaliczasz siebie do tej "lepszej" części? :)
    Co do grzywki - jako 12-latka nie miałam zbyt wielkiego wyboru, w szkole trzeba było chodzić z odkrytą głową :p

    OdpowiedzUsuń
  3. Cosworth13 kwietnia 2010 23:27

    To tak jak teraz w niektórych krajach cywilizowanej Europy :)
    A co do tego, czy zaliczam się do "lepszej" części? Tak, skoro dążę nieustannie do doskonałości w każdej chwili staję się lepszy :P

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Z górzystej perspektywy

-
Obraz
Szczyty Mięguszowieckie Kinga Baranowska, polska himalaistka, powiedziała jakiś czas temu: "Zawsze powtarzałam, że w górach jak w soczewce widać to, co dzieje się na nizinach. Tam wszystko jest skondensowane, widać wszystkie emocje, ludzi takich, jakimi są. Wszystko widać jak na dłoni". Mówiła to w kontekście ataku terrorystów na wspinaczy pod Nanga Parbat oraz bójki Szerpów ze wspinaczami pod szczytem Mount Everestu. Mi przypomniały się jej słowa w nieco niższych górach, podczas trzydniowego wypadu w Tatry. I wcale nie znaczy to, że będzie tylko negatywnie w tym wpisie. Z plecakiem przewędrowałam z Kuźnic, przez Murowaniec, przełęcz Krzyżne, Dolinę Pięciu Stawów i Świstówkę do Morskiego Oka; potem z mniej wypchanym plecakiem weszłam na Rysy i Kazalnicę (zaiste, jak właściwa to nazwa dla tego miejsca właśnie się przekonałam). Kiedy chodzi się samemu, różne refleksje przychodzą do głowy. Mi zwłaszcza podczas pierwszych dwóch dni.
Czytaj więcej

"Wspominactwo i inne religie"

-
30 marca 2014 r. przebiegłam swój pierwszy półmaraton. Z czasem o 6 minut lepszym niż zakładałam. To była wielka przyjemność, bo i pogoda dobra (słońce i lekki wietrzyk) i organizacja w porządku (ostatnie metry z niesamowitym dopingiem), i ludzie na trasie fajni - kibice i biegacze. Ogólnie - pozytywne doświadczenie, które jeszcze bardziej mobilizuje mnie do biegania. Kiedy zatem przeczytałam felieton ( tutaj ) pana Dominika Zdorta w "Rzeczpospolitej", wybuchnęłam śmiechem. Inni internauci doskonale skomentowali ten bardzo niskich lotów tekst, więc pomijam tę część. Felieton ów przypomniał mi się natomiast dzisiaj i stwierdziłam, że o tym, jak bardzo jest to zły dziennikarsko tekst, świadczyć może fakt, że używając stwierdzeń pana Zdorta odnośnie biegania, doskonale można by opisać dzisiejszy dzień w Warszawie.
Czytaj więcej