"W naszych stronach jest inaczej"

-
     Dworcowe kawiarnie w dużym mieście mogą stać się pułapką. Tak jak dla dwóch Panów ze wschodu Polski (jak wywnioskowałam z akcentu), których spotkałam ostatnio w jedej z sieciówek na Centralnym, kiedym sama również czekała na pociąg. Takie miejsca wabią nieświadomych klientów ciepłem i miejscem do siedzenia. Zdziwienie Panów nie miało końca, kiedy okazało się, że za dwie kawy cappucino muszą zapłacić ok. 19 zł. Wrażenie było na tyle silne, że ze swoistą familiarnością, która to cecha jest właściwa ludziom z mniejszych miast, miasteczek czy wsi, domagali się gratisowej "pięćdziesiątki" do kawy, biorąc stojące za ladą butelki z sokiem za wódeczkę czy jakiś inny alkohol. Szkoda mi się ich zrobiło. Była godzina 13.30, a z ich rozmowy wynikało, że pociąg powrotny mieli koło 15. Ciekawe, czy długo tam zostali :) A tytuł postu, to cytat z jednego z Panów...
     Tydzień przebywania w mieszkaniu z kablówką uświadamia mi, jak wiele tracę z powodu braku tejże u siebie w domu. Na przykład program: "Miłosna szkoła przetrwania" sezon 2., w którym to prowadzący - swat, urabia 8 singielek, by mogły znaleźć sobie partnera. Bardzo pouczające :) Trafiłam na pierwszy odcinek - o pierwszym wrażeniu. Następnych już nie obejrzę. Chyba jednak się cieszę. Swoją drogą, to niesamowite, że do takich programów zgłaszają się również osoby, które wcale nie chcą się zmienić. Ale dzięki nim jest ciekawiej :) Cóż, "w naszych stronach jest inaczej".

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Z górzystej perspektywy

-
Obraz
Szczyty Mięguszowieckie Kinga Baranowska, polska himalaistka, powiedziała jakiś czas temu: "Zawsze powtarzałam, że w górach jak w soczewce widać to, co dzieje się na nizinach. Tam wszystko jest skondensowane, widać wszystkie emocje, ludzi takich, jakimi są. Wszystko widać jak na dłoni". Mówiła to w kontekście ataku terrorystów na wspinaczy pod Nanga Parbat oraz bójki Szerpów ze wspinaczami pod szczytem Mount Everestu. Mi przypomniały się jej słowa w nieco niższych górach, podczas trzydniowego wypadu w Tatry. I wcale nie znaczy to, że będzie tylko negatywnie w tym wpisie. Z plecakiem przewędrowałam z Kuźnic, przez Murowaniec, przełęcz Krzyżne, Dolinę Pięciu Stawów i Świstówkę do Morskiego Oka; potem z mniej wypchanym plecakiem weszłam na Rysy i Kazalnicę (zaiste, jak właściwa to nazwa dla tego miejsca właśnie się przekonałam). Kiedy chodzi się samemu, różne refleksje przychodzą do głowy. Mi zwłaszcza podczas pierwszych dwóch dni.
Czytaj więcej

"Wspominactwo i inne religie"

-
30 marca 2014 r. przebiegłam swój pierwszy półmaraton. Z czasem o 6 minut lepszym niż zakładałam. To była wielka przyjemność, bo i pogoda dobra (słońce i lekki wietrzyk) i organizacja w porządku (ostatnie metry z niesamowitym dopingiem), i ludzie na trasie fajni - kibice i biegacze. Ogólnie - pozytywne doświadczenie, które jeszcze bardziej mobilizuje mnie do biegania. Kiedy zatem przeczytałam felieton ( tutaj ) pana Dominika Zdorta w "Rzeczpospolitej", wybuchnęłam śmiechem. Inni internauci doskonale skomentowali ten bardzo niskich lotów tekst, więc pomijam tę część. Felieton ów przypomniał mi się natomiast dzisiaj i stwierdziłam, że o tym, jak bardzo jest to zły dziennikarsko tekst, świadczyć może fakt, że używając stwierdzeń pana Zdorta odnośnie biegania, doskonale można by opisać dzisiejszy dzień w Warszawie.
Czytaj więcej