Czarna żółć w pastelach

-
Po obejrzeniu najnowszego filmu Larsa von Triera "Melancholia", doszłyśmy z koleżanką do wniosku, że lepszy koniec świata niż wojna. Chyba za mało refleksji jak na dobry film... 

Bo obraz to dość nierówny. Pierwsza część lepsza od drugiej. Aktorki pierwszoplanowe - Kirsten Dunst i Charlotte Gainsbourg - oraz aktorzy drugoplanowi (a tam same indywidualności) naprawdę świetni. Tylko ten schematyzm... W obliczu katastrofy siostry zamieniają się rolami - tej odpowiedzialnej i tej rozhisteryzowanej. 

Melancholią określa się stan psychiczny naznaczony poczuciem nieokreślonej utraty i pragnieniem, by to utracone coś odzyskać przy jednoczesnej świadomości, że jest to niemożliwe ( zob. R. Kilbansky, E.Panofsky, F. Saxl, Saturn i melancholia, przeł. A. Kryczyńska, Wyd. Universitas, Kraków 2009). O tym jest pierwsza część. Druga, to szkic zachowań ludzkich w obliczu nieuchronnej katastrofy. Tylko szkic. W dodatku dość przewidywalny.

Za to wszystko bardzo przyjemne dla oka.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Z górzystej perspektywy

-
Obraz
Szczyty Mięguszowieckie Kinga Baranowska, polska himalaistka, powiedziała jakiś czas temu: "Zawsze powtarzałam, że w górach jak w soczewce widać to, co dzieje się na nizinach. Tam wszystko jest skondensowane, widać wszystkie emocje, ludzi takich, jakimi są. Wszystko widać jak na dłoni". Mówiła to w kontekście ataku terrorystów na wspinaczy pod Nanga Parbat oraz bójki Szerpów ze wspinaczami pod szczytem Mount Everestu. Mi przypomniały się jej słowa w nieco niższych górach, podczas trzydniowego wypadu w Tatry. I wcale nie znaczy to, że będzie tylko negatywnie w tym wpisie. Z plecakiem przewędrowałam z Kuźnic, przez Murowaniec, przełęcz Krzyżne, Dolinę Pięciu Stawów i Świstówkę do Morskiego Oka; potem z mniej wypchanym plecakiem weszłam na Rysy i Kazalnicę (zaiste, jak właściwa to nazwa dla tego miejsca właśnie się przekonałam). Kiedy chodzi się samemu, różne refleksje przychodzą do głowy. Mi zwłaszcza podczas pierwszych dwóch dni.
Czytaj więcej

"Wspominactwo i inne religie"

-
30 marca 2014 r. przebiegłam swój pierwszy półmaraton. Z czasem o 6 minut lepszym niż zakładałam. To była wielka przyjemność, bo i pogoda dobra (słońce i lekki wietrzyk) i organizacja w porządku (ostatnie metry z niesamowitym dopingiem), i ludzie na trasie fajni - kibice i biegacze. Ogólnie - pozytywne doświadczenie, które jeszcze bardziej mobilizuje mnie do biegania. Kiedy zatem przeczytałam felieton ( tutaj ) pana Dominika Zdorta w "Rzeczpospolitej", wybuchnęłam śmiechem. Inni internauci doskonale skomentowali ten bardzo niskich lotów tekst, więc pomijam tę część. Felieton ów przypomniał mi się natomiast dzisiaj i stwierdziłam, że o tym, jak bardzo jest to zły dziennikarsko tekst, świadczyć może fakt, że używając stwierdzeń pana Zdorta odnośnie biegania, doskonale można by opisać dzisiejszy dzień w Warszawie.
Czytaj więcej