Wszystko, co powiesz przy dziennikarzu, może być użyte bez Twojej wiedzy...

-
... nawet, jeśli dotyczy to prywatnej rozmowy.

Jakoś długo nie chciałam wierzyć, że dziennikarze, z każdej tzw. strony, tak niecnie wykorzystują swoich rozmówców. Zaczęło to do mnie docierać po kilku rozmowach z ofiarami tychże dziennikarzy. Nie liczy się prawda, liczy się sensacja; nie liczy się człowiek, liczy się informacja.

Doświadczyłam tego dziś na własnej skórze. Komentarze do linka na facebooku, który jest przestrzenią dla mnie prywatną i nie mieszam jej z zawodową, zostały uznane jako "wypowiedź" dla portalu. A co ciekawe, nie wykorzystała tego osoba, z którą wymieniałam komentarze, a która pracuje w tym portalu, a redakcyjna koleżanka, mająca dostęp do jej konta na fb.

W ostatnim numerze "Sensu" (3/30 2011), którego tematem są "Tajemnice i sekrety", Mariusz Szczygieł opowiedział historię z początków swojej kariery dziennikarskiej, kiedy, mimo że rozmówczyni prosiła go o zachowanie dyskrecji, w tekście zdradził to, co ona powierzyła mu w zaufaniu. Jego znajoma uświadomiła mu: "zdradziłeś, czytelnik teraz myśli, że jesteś reporterem, któremu nie można zaufać". Czuję coś w ten deseń.

Tylko czemu się tu dziwić, skoro dziennikarzami zostają teraz ludzie bez pasji, piszący na każdy temat i zmuszeni do tego, żeby na każdym kroku szukać sensacji, która się sprzeda, a ich  samych wypromuje. Nawet kosztem zaufania i szacunku...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Z górzystej perspektywy

-
Obraz
Szczyty Mięguszowieckie Kinga Baranowska, polska himalaistka, powiedziała jakiś czas temu: "Zawsze powtarzałam, że w górach jak w soczewce widać to, co dzieje się na nizinach. Tam wszystko jest skondensowane, widać wszystkie emocje, ludzi takich, jakimi są. Wszystko widać jak na dłoni". Mówiła to w kontekście ataku terrorystów na wspinaczy pod Nanga Parbat oraz bójki Szerpów ze wspinaczami pod szczytem Mount Everestu. Mi przypomniały się jej słowa w nieco niższych górach, podczas trzydniowego wypadu w Tatry. I wcale nie znaczy to, że będzie tylko negatywnie w tym wpisie. Z plecakiem przewędrowałam z Kuźnic, przez Murowaniec, przełęcz Krzyżne, Dolinę Pięciu Stawów i Świstówkę do Morskiego Oka; potem z mniej wypchanym plecakiem weszłam na Rysy i Kazalnicę (zaiste, jak właściwa to nazwa dla tego miejsca właśnie się przekonałam). Kiedy chodzi się samemu, różne refleksje przychodzą do głowy. Mi zwłaszcza podczas pierwszych dwóch dni.
Czytaj więcej

"Wspominactwo i inne religie"

-
30 marca 2014 r. przebiegłam swój pierwszy półmaraton. Z czasem o 6 minut lepszym niż zakładałam. To była wielka przyjemność, bo i pogoda dobra (słońce i lekki wietrzyk) i organizacja w porządku (ostatnie metry z niesamowitym dopingiem), i ludzie na trasie fajni - kibice i biegacze. Ogólnie - pozytywne doświadczenie, które jeszcze bardziej mobilizuje mnie do biegania. Kiedy zatem przeczytałam felieton ( tutaj ) pana Dominika Zdorta w "Rzeczpospolitej", wybuchnęłam śmiechem. Inni internauci doskonale skomentowali ten bardzo niskich lotów tekst, więc pomijam tę część. Felieton ów przypomniał mi się natomiast dzisiaj i stwierdziłam, że o tym, jak bardzo jest to zły dziennikarsko tekst, świadczyć może fakt, że używając stwierdzeń pana Zdorta odnośnie biegania, doskonale można by opisać dzisiejszy dzień w Warszawie.
Czytaj więcej