"Ojczyznę kochać trzeba i szanować"

Ojczyzna, czyli ziemia ojców, o którą należy dbać całym swoim sercem i całą swoją duszą. 

 Mam problem z przynależnością. Do Ojczyzny wielkiej na razie nie, do małej - owszem.

Taki na przykład casus warszawianina/warszawiaka. Niektórzy rozróżniają te dwa pojęcia, nie tylko językowo - drugie jest potoczne - warszawianin to mieszkaniec Warszawy z urodzenia, z pochodzenia rodziny, warszawiak to przyjezdny. Nie urodziłam się w Warszawie, nie urodzili się tu moi rodzice (jedno jest z Wielkopolski, drugie przyszło na świat na Mazurach). Spowinowacona ze stolicą jestem przez ciocię, żonę brata mojej mamy, która była rodowitą warszawianką z rodziców. Jak na razie większość życia spędziłam pod granicą z Białorusią. A jednak mieszkam w Warszawie od 10 lat, płacę podatki, zarejestrowałam się na liście wyborczej w mojej dzielnicy, interesuję się sprawami miasta, bardzo je lubię i chwalę na każdym kroku. Mimo wszystko odmawia mi się miana warszawianina, odsądza od czci, oskarża, że na święta wyjeżdżam do mamy.

Wracam więc do miasta mojego urodzenia, gdzie również odmawia mi się prawa do uważania się za rdzennego mieszkańca, bo nie to wyznanie, nie ten język. Co z tego, że moi dziadkowie sprowadzili się tu zaraz po I wojnie światowej, kiedy miasto zaczęło dopiero powstawać, a pradziadkowie wielu moich znajomych mieszkali w okolicznych wioskach. Tu też nie jestem swoja.

Okazuje się zatem, że nie mam prawa do małej ojczyzny, żadnej. Moja tożsamość związana z miejscem jest rozparcelowana. Czuję, że należę do Warszawy, ale z Mazowszem mam już mniejszy kontakt. Regionalnie bliżej mi do Podlasia. (Tylko czy warszawiacy też czują się związani ze swoim regionem? Bo region ze stolicą nie za bardzo - co ujawnia się w sporach o unijne dotacje). Gdzie, u licha, jest ta moja Mała Ojczyzna? Zazdroszczę więc tym wszystkim zakorzenionym, rodzinnie lub mentalnie, w swoim terenie. Moje korzenie tkwią w kilku ziemiach. Chciałabym, żeby w każdej z nich kiełkowało. Życie nomada nie jest w końcu takie złe.