Blogowo - teatralnie "Baldanders"

-
Doprawdy niezwykłe to doświadczenie, kiedy muzyka spektaklu wzbogacona jest żabim koncertem dobiegającym z pobliskich łąk...
Sztukę Teatru Malabar Hotel obejrzałam właśnie w szopie w Teremiskach (wieś w Puszczy Białowieskiej). Spektakl, który potwierdza intuicję, że teatr lalkowy jest wyższym stopniem wtajemniczenia teatralnego. Jak słusznie zauważyła A. - aktor lalkowy ma o wiele bogatszy warsztat. Co za tym idzie - forma przekracza sztampowość i schematyczność, o którą tak łatwo na scenach "zwyczajnych". Lalka-maska - teatralna ikona, okno na...
Dokładnie tak, po witkiewiczowsku.

Z facebookowego profilu:

reżyseria: Marcin Bikowski
scenariusz: Marcin Bartnikowski
scenografia: Marcin Bartnikowski, Marcin Bikowski
muzyka: Anna Świętochowska
Obsada:
Baldanders: Marcin Bikowski
Dwugłowy: Marcin Bartnikowski


Tytułową stronę pierwszego wydania powieści Grimelshausena ozdabia rysunek istoty z głową satyra, torsem mężczyzny, rozpostartymi ptasimi skrzydłami i rybim ogonem, która jedną nogą kozy i jednym szponem sępa depcze stos masek, mogących przedstawiać wszystkie kolejne jej wcielenia.
/Jorge Luis Borges „Księga istot zmyślonych”/

„Baldanders”, to spektakl inspirowany fantastycznymi światami Borgesa, Topora, Poego. Spektakl ukazujący relacje pomiędzy dziwolągiem, pokazywanym w klatce i jego oprawcą. Ten nieprawdziwy świat i nieprawdziwa historia stanowią pretekst do refleksji nad nami i naszą tożsamością.
„Baldanders” to kolorowy świat Varietes, gdzie główne role grają lalki, manekiny ludzie i demony, ulegający rozdwojeniom i przemianom. Świat, który powołano by kusił i przyciągał widzów, tym, co sztuczne, tandetne, niedokończone. 

Fot. Teatr Malabar Hotel 

Komentarze

  1. Bartek5 maja 2010 22:29

    Baldanders jest super, nie? Mi się bardzo podobał. A Bikowski wymiata - warsztat ma pięć razy lepszy od wielu aktorów dramatycznych.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Turcja - turecki wschód, cz. 2

-
Obraz
Dawno temu zaczęłam opisywać swój wyjazd na wschód Turcji w 2007 r. Po 4 latach czas najwyższy dokończyć opowieść i przejść do kolejnych tureckich wątków. Previously : - podróż pociągami i autokarami do Turcji przez Ukrainę, Rumunię i Bułgarię; - wizyta w Malatyi, na Nemrut Dağı, w Şanlı Urfie, Harranie; - przyjazd do Diyarbakır i zwiedzanie miasta. Domy Mardin Do Mardin wybrałam się dolmuşem z Diyarbakır (ok. 8 TL). Po drodze minęliśmy kilka checkpointów, przy jednym z nich musieliśmy się zatrzymać do rutynowej kontroli. Na wschodzie takie checkpointy to nic zaskakującego, zwłaszcza im bliżej jest się granicy. Mają one na celu wyłapanie potencjalnie (lub nie) niebezpiecznych osób (czyt. Kurdów), mogących zburzyć narodowy spokój. Dwa transporty Malowane odrzwia Mardin położone jest na zboczu wzgórza. Wrażenie robi już widok z dołu, kiedy widzi się malownicze miasto w górze. Im wyżej, tym starsze budynki. Kiedy wysiadłam na główny
Czytaj więcej

"Ojczyznę kochać trzeba i szanować"

-
Ojczyzna, czyli ziemia ojców, o którą należy dbać całym swoim sercem i całą swoją duszą.   Mam problem z przynależnością. Do Ojczyzny wielkiej na razie nie, do małej - owszem. Taki na przykład casus warszawianina/warszawiaka. Niektórzy rozróżniają te dwa pojęcia, nie tylko językowo - drugie jest potoczne - warszawianin to mieszkaniec Warszawy z urodzenia, z pochodzenia rodziny, warszawiak to przyjezdny. Nie urodziłam się w Warszawie, nie urodzili się tu moi rodzice (jedno jest z Wielkopolski, drugie przyszło na świat na Mazurach). Spowinowacona ze stolicą jestem przez ciocię, żonę brata mojej mamy, która była rodowitą warszawianką z rodziców. Jak na razie większość życia spędziłam pod granicą z Białorusią. A jednak mieszkam w Warszawie od 10 lat, płacę podatki, zarejestrowałam się na liście wyborczej w mojej dzielnicy, interesuję się sprawami miasta, bardzo je lubię i chwalę na każdym kroku. Mimo wszystko odmawia mi się miana warszawianina, odsądza od czci, oskarża, że na święta wyje
Czytaj więcej

Live action role-playing

-
Obraz
LARP, pierwszy w życiu, myślę że dla każdego stanowi jakieś, mniejsze lub większe, przeżycie. Nie natrudziłam się zbytnio, grając podobno siebie, czyli przeintelektualizowaną role kobiecą. Rzeczywistość zawieszona połowicznie, taka "Pałuba" w realu. Proces kształtowania się struktury opowieści widoczny dla każdego. Nie wiem tylko, czy był tam pierwiastek pałubiczny. Chyba jednak nie. Mimo wszystko larp to gra na poważnie, z pewnymi zasadami, których nie wolno przekraczać, tak jak ścian w U-Boocie... Zdjęcia made by "Zwierz", a wizerunki znajomych upubliczniłam bez ich wiedzy i zgody. Ponieważ jednak nie ma nic kompromitującego na nich, to się pokusiłam o takie wykroczenie prawne malutkie.
Czytaj więcej