Blogowo - teatralnie "Sztuka bez tytułu"

-
W swojej pierwszej sztuce Czechow się wysilił - jest najdłuższa, toteż rzadko grana bez skrótów. Wersja Agnieszki Glińskiej w Teatrze Współczesnym w Warszawie była oryginalna, a więc prawie czterogodzinna.

Przyznam się, że szłam z pewną obawą. Czy będzie to popis Borysa Szyca grającego Płatonowa, czy popis Płatonowa granego przez Borysa Szyca? Dwa pierwsze akty realizowały ten drugi przypadek, w trzecim do głosu doszedł niestety pierwszy, kiedy aktorowi włączyło się, wedle określenia kolegi, "knajactwo". A byłam już tak blisko tego, żeby diametralnie zmienić zdanie o Borysie Szycu. Choć, żeby być szczerą, trochę się jednak zmieniło - na lepsze.

Co mnie zachwyciło w tej sztuce, to ustawienie postaci i ruch sceniczny. Wyjątkowo plastyczne, spójne, określone i sensowne. I te piękne suknie na paniach :) - ale to dygresja. Ten "obrazkowy" odbiór przydaje spektaklowi wiele wdzięku. Pierwszy akt statyczny, drugi niezwykle dynamiczny, trzeci - jak w żywych obrazach.

I aktorzy, którzy tak dobrze wywiązali się ze swojego zadania - Leon Charewicz jako Gałgoliew - rozkosznie naiwny, a jednak trzeźwo myślący, Monika Pikuła jako wyemancypowana, a jednak pragnąca miłości Maria Grekow, Dominika Kluźniak jako Sasza - żona..., Grzegorz Daukszewicz jako uroczy Sergiusz, Janusz Michałowski jako Mikołaj Trylecki, wieczny prześmiewca i, oczywiście, Monika Krzywkowska - idealna Anna Wojnicew.

Czechow chciał, żeby na jego sztukach się śmiano - z tego absurdalnego życia, jakie prowadzimy. A ja śmiałam się tylko z gier słownych, skeczy sytuacyjnych, a nieznośny przymus istnienia...

Fot. Teatr Współczesny

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Wspominactwo i inne religie"

-
30 marca 2014 r. przebiegłam swój pierwszy półmaraton. Z czasem o 6 minut lepszym niż zakładałam. To była wielka przyjemność, bo i pogoda dobra (słońce i lekki wietrzyk) i organizacja w porządku (ostatnie metry z niesamowitym dopingiem), i ludzie na trasie fajni - kibice i biegacze. Ogólnie - pozytywne doświadczenie, które jeszcze bardziej mobilizuje mnie do biegania. Kiedy zatem przeczytałam felieton ( tutaj ) pana Dominika Zdorta w "Rzeczpospolitej", wybuchnęłam śmiechem. Inni internauci doskonale skomentowali ten bardzo niskich lotów tekst, więc pomijam tę część. Felieton ów przypomniał mi się natomiast dzisiaj i stwierdziłam, że o tym, jak bardzo jest to zły dziennikarsko tekst, świadczyć może fakt, że używając stwierdzeń pana Zdorta odnośnie biegania, doskonale można by opisać dzisiejszy dzień w Warszawie.
Czytaj więcej

Z górzystej perspektywy

-
Obraz
Szczyty Mięguszowieckie Kinga Baranowska, polska himalaistka, powiedziała jakiś czas temu: "Zawsze powtarzałam, że w górach jak w soczewce widać to, co dzieje się na nizinach. Tam wszystko jest skondensowane, widać wszystkie emocje, ludzi takich, jakimi są. Wszystko widać jak na dłoni". Mówiła to w kontekście ataku terrorystów na wspinaczy pod Nanga Parbat oraz bójki Szerpów ze wspinaczami pod szczytem Mount Everestu. Mi przypomniały się jej słowa w nieco niższych górach, podczas trzydniowego wypadu w Tatry. I wcale nie znaczy to, że będzie tylko negatywnie w tym wpisie. Z plecakiem przewędrowałam z Kuźnic, przez Murowaniec, przełęcz Krzyżne, Dolinę Pięciu Stawów i Świstówkę do Morskiego Oka; potem z mniej wypchanym plecakiem weszłam na Rysy i Kazalnicę (zaiste, jak właściwa to nazwa dla tego miejsca właśnie się przekonałam). Kiedy chodzi się samemu, różne refleksje przychodzą do głowy. Mi zwłaszcza podczas pierwszych dwóch dni.
Czytaj więcej