Blogowo - teatralnie "Mrok"

-
Sztuka Marcina Bielińskiego "Mrok", w reżyserii Artura Tyszkiewicza w Teatrze Narodowym, to przykład na to, że dobry pomysł na inscenizację może zrobić ze średniego tekstu udany spektakl. Dramat o życiu, reklamujący się recenzją:

Mrok wsysa i nie daje odetchnąć już na poziomie relacji z tak zwaną rzeczywistością jest stanem, w którym panuje beznadzieja i zacierają się granice między dobrem a złem. Mrok daje poczucie absurdalności ludzkich poczynań i ich zależności od całego splotu niewinnie wyglądających zdarzeń. Kto lub co za nimi stoi, tego nie sposób dociec. Przypadek? Bóg? Fatum? Jedyną ostoją, promykiem nadziei, jest poranny „błysk, że oto wszystko zaczyna się od początku”. Michał Mizera

Podobał mi się pomysł na scenografię i grę pod kloszem, surowość sceny i obrotowe krzesła. I śmierć, z wirującym pierzem. 

Aktorzy: Marcin Hycnar - który wszędzie, poza serialem, pokazuje swoją klasę - spiritus movens dziania się na scenie, powściągliwa Kamila Baar jako żona, bez wrażenia Leszek Zduń jako brat, bardzo ciekawy Przemysław Stippa (alter ego głównego bohatera?), no i niesamowici Sławomira Łozińska i Andrzej Blumenfeld jako rodzice.

Trudne, bo wszystko dzieje się w słowie - opowieść na scenie. Żeby nie dać się zawładnąć manierze słów - to jest sztuka - żeby mówić tekstem powściągliwie.
Spodobało mi się.

fot. Krzysztof Bieliński, ze strony TN

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Wspominactwo i inne religie"

-
30 marca 2014 r. przebiegłam swój pierwszy półmaraton. Z czasem o 6 minut lepszym niż zakładałam. To była wielka przyjemność, bo i pogoda dobra (słońce i lekki wietrzyk) i organizacja w porządku (ostatnie metry z niesamowitym dopingiem), i ludzie na trasie fajni - kibice i biegacze. Ogólnie - pozytywne doświadczenie, które jeszcze bardziej mobilizuje mnie do biegania. Kiedy zatem przeczytałam felieton ( tutaj ) pana Dominika Zdorta w "Rzeczpospolitej", wybuchnęłam śmiechem. Inni internauci doskonale skomentowali ten bardzo niskich lotów tekst, więc pomijam tę część. Felieton ów przypomniał mi się natomiast dzisiaj i stwierdziłam, że o tym, jak bardzo jest to zły dziennikarsko tekst, świadczyć może fakt, że używając stwierdzeń pana Zdorta odnośnie biegania, doskonale można by opisać dzisiejszy dzień w Warszawie.
Czytaj więcej

Z górzystej perspektywy

-
Obraz
Szczyty Mięguszowieckie Kinga Baranowska, polska himalaistka, powiedziała jakiś czas temu: "Zawsze powtarzałam, że w górach jak w soczewce widać to, co dzieje się na nizinach. Tam wszystko jest skondensowane, widać wszystkie emocje, ludzi takich, jakimi są. Wszystko widać jak na dłoni". Mówiła to w kontekście ataku terrorystów na wspinaczy pod Nanga Parbat oraz bójki Szerpów ze wspinaczami pod szczytem Mount Everestu. Mi przypomniały się jej słowa w nieco niższych górach, podczas trzydniowego wypadu w Tatry. I wcale nie znaczy to, że będzie tylko negatywnie w tym wpisie. Z plecakiem przewędrowałam z Kuźnic, przez Murowaniec, przełęcz Krzyżne, Dolinę Pięciu Stawów i Świstówkę do Morskiego Oka; potem z mniej wypchanym plecakiem weszłam na Rysy i Kazalnicę (zaiste, jak właściwa to nazwa dla tego miejsca właśnie się przekonałam). Kiedy chodzi się samemu, różne refleksje przychodzą do głowy. Mi zwłaszcza podczas pierwszych dwóch dni.
Czytaj więcej